ഒടിയന്മാർ

യമ കണ്ടകനും രാഹുവും പോയ തക്കത്തിൽ തിരുമുൽപാടും കാര്യസ്ഥൻ ശങ്കുനായരും ഗുരുവായൂരേക്ക് തിരിച്ചു .

പണ്ടത്തെ കാലാ.

ടിപ്പുസുൽത്താൻ വെട്ടുവഴിയിൽ പൊടി തൂളി താസിൽ ദാരുടെ കുതിരവണ്ടി എതിരേ വന്നപ്പോൾ ശ ങ്കുവിന് ശ ങ്ക യായി . നടയിരുത്താൻ നടത്തിക്കൊണ്ടു വന്ന മൂരി ക്കുട്ടൻ വേലിചാടി പ്പോകാതെ നോക്കണം .

"എന്താ നെയ്യ് കാട്ടണേ , വേഗം ക്ടാവിനെ അങ്ങ്ട് മാറ്റാ ..."

തിരുമുൽപാടിനു അക്ഷമയായി . "ഇനീം താമസിച്ചാൽ നാളെ നടക്കൽ എത്തോ ന്നാ ന്റെ ഭയം ."

ഒരു കണക്കിന് നാഴികകൾ താണ്ടി .ദേശ മംഗലം വരെ എത്തി പ്പെട്ടൂ . രാത്രി ആയപ്പോൾ ഒരടിപോലും നടക്കാൻ വയ്യാതെ രണ്ടു പേരും ക്ഷീണിച്ച് വലഞ്ഞു .

"ഇനി ആ കാണുന്ന തറയിൽ വിശ്രമിക്കാവും ബുദ്ധി ; നെയ്യ്‌ കേൾകുന്നുണ്ടോ ?"

"ഉവ്വ്  തിരുമേനി ; ഞാനിപ്പോ അത് പറയാൻ നാക്ക് വളക്കാരുന്നു ."

"ശരി ; ന്നാ  മൂരി ക്കുട്ടനെ ആ ചാഞ്ഞു നില്കുന്ന കൊമ്പില് കെട്ടാ ;എന്നിട്ട് ഇവിടെ അടുത്തന്നെ കിടന്നോളൂ"

"പൊതിച്ചോറെ ടുത്തു കഴിക്കാ ..."

"അല്ലാ തിരുമേനി , ഇവിടെ ഒടിയന്മാര് കാണോ ?"

"എന്താ പ്പാ  അങ്ങനെ ഒരു ചോദ്യം ?"

"അല്ലാ ,അല്ലാ രാത്രീല് അവര് പശു മ്രിഗാദി കളായി നടക്കുന്നെന്ന് പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട് ."

"നെയ്യ് ന്താ ഭയണ്ടാകുന്ന കാര്യങ്ങള് ഓർത്തു വേയ്ക്ന്നെ ? രാമ നാമം അങ്ങ്ട് ജപിക്കാ . എന്നിട്ട് കണ്ണും പൂട്ടി കേട്ക്കാ "

"അത് ഓർത്ത പ്ലാ ,ഒറങ്ങി പ്പോയാ മൂരി ക്ടാവിനെ ഓടിയമ്മാര് കട്ടോണ്ട് പോയാലോ "

"ആ ,എന്നാ നെയ്യ് ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചോണ്ട് കെടുന്നോളൂ ,മൃഗത്തിൽ ഒരു കണ്ണ് വേണം ."

ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞു തിരുമേനി ഉറക്കമുണർന്ന് കാര്യസ്ഥനെ വിളിച്ചു

"നെയ്യെന്താ ഇപ്പോ ചിന്തിക്കണേ ?"

"ഈ ആത്മാവ് ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ ആലും മാവും കൂടിയ ഒരു പട വൃക്ഷം തന്നെട്ടൊ . ഞാൻ ചിന്തിക്ക്യാരുന്നു ."

"ചിന്തിച്ചോളൂ ; അതൊക്കെ നല്ല ചിന്തോളാ ."

തിരുമേനി ഉറക്കമായി

മൂരിക്കിടാവിന്റെ കരച്ചിൽ കേട്ട് വീണ്ടും ഉണർന്നു; " ശ ങ്കൂ , നെയ്യ് ഒറങ്ങല്ലേ , ഒരു കണ്ണു വേണം ."

"അല്ലാ , ഞാൻ ചിന്തിക്ക്യാ ,മുപ്പത്തി മുക്കോടി ദേവകളോ അതോ ഈ കാണുന്ന നക്ഷത്രങ്ങളോ ,ഏതാ കൂട്യേതു ?"

"അതു നല്ല ചിന്തന്ന്യാ ,അങ്ങനെ തന്നെ പോട്ടെ "

മറച്ചില്ല ഒടിഞ്ഞ ശ ബ്ദത്തിൽ തിരുമേനി ഉണർന്നു .

"ശങ്കൂ, നെയ്യ് എബിട്യാ പോയെ ?"

"ഒരു മൂത്ര ശ ങ്ക തീർക്കാൻ പോയതാ .അപ്പളാ ഒരു ചിന്താ വിഷയം തോന്ന്യേ "

"എന്താ വിഷയം ; പറയാ ,കേക്കട്ടെ "

"അല്ലാ ഗുരുവായൂര് ആൾകാര് പലവിധ സാധനങ്ങള് വഴിപാട് നടത്തൂലെ ; പഴ കച്ചോടക്കാര് പഴം ,അരി കച്ചോടക്കാര് അരി അങ്ങനെ .."

"ആ അത് പിന്നെ ഭക്തര് കൊണ്ടുവരുന്നത് ഭഗവാനു പ്രിയം തന്നെ ."

"അപ്പൊ ആരെങ്ങിലും കയറു കൊണ്ടുവന്നാൽ അപ്രിയാവോ ?"

"നെയ്യെന്താ കയറു കച്ചവടം തൊടങ്ങാ ? അത് പറഞ്ഞപ്പളാ ,തിരിച്ച് പോവുമ്പോ അങ്ങാടീന്നു  കൊല കെട്ടാനുള്ള കയറു വാങ്ങാൻ മറക്കണ്ടാ ."

"അതല്ല തിരുമേനി ,നമ്മള് ഒരു കയറു മാത്രായി ഗുരുവായൂര് നടക്കല് പോയാ അപ്രിയാവോന്നാ ഞാൻ ചിന്തിക്കണേ "

"അതുപ്പെന്താ നിനക്ക് ആ ഒരു ചിന്താ ? മനസ്സിലാവണില്ല നിക്ക് "

"നമ്മടെ ക്ടാവില്ല , കയറു മാത്രേള്ളു "

New Word Dictionary

I was fascinated with dictionaries all through my life, even before visiting Lexington.
I recently started inventing many words which are not available currently in the English Language Dictionaries.

Here is a sample.

Please feel free to use them if you find convenient.  This is useful for people who suffered certain kinds of aphasia also.

As I add more words later , this will be a book (you guessed right; smarty pants!)

New Word Dictionary

(usage given in brackets)

Afkword: Feeling awkward after using an “F” word inappropriately

(It was really afkword in my conversation with the teacher) 

Bellygerent: Eating without any concern regarding the waistline.

  (I was bellygerant at the chineese restaurant)

Calluring: Eating high calory diet without any regard

 (Weekends are my days of calluring)

Dewaistated: Having had bariatric surgery

(Did you finally got dewaistated?)

Editrouble: Having lot of mistakes in writing

(You have an editrouble book)

Fraternalist: The person who call everyone ‘Bro’ or ‘Sis’ despite no blood relation

(I don't like her fraternalist boyfriend)

Glatitude : Glad that one’s attitude is right contrary to popular notion, or glad that people show undue gratitude

(your boss has a great glatitude)

Hiastatic: Having elation regarding one’s own social status, or erection or size of an organ

(I was like, hiastatic seeing her)

Idlestic:  Not having to do any job as in vacation

(He took it as an Idlestic opportunity)

Jobial: Always taking about one’s own job

(I am afraid that he could be jobial with me)

Knowouch: The sound you produce when you have a painful memory (‘K’ is silent)

(Was he/she the one dated me before ! (followed by the sound of Knowouch)

Lovial: Pretending to be in love, but not for exploitation.

(I was just lovial with you)

Mantrane: A person always bothered with the need to chant

(Your mother is mantrane)

Nutger: A supervisor or manager with crazy ideas

(Wait till your Nutger comes)

Obstabulate: Create obstacle or warning to prevent things to be done in a timely fashion

(I left a sanitary napkin in the bathroom to obstabulate my husband) 

Puertorean: A repulsive person passing wind in public purposefully to annoy

(My coworker/ team member is a puertorean)

Quotidean:  A person uses hand gestures of quote while talking

(You know what, he is like quotidean)

Remnambulism: Going back to the kitchen to eat left overs in the night

(I can not resist being remnabulistic, Doctor)

Technosage: One uses technology older than oneself

(My husband is a real technosage)

Utilification: Process of making things of beauty useful for human consumption

(My son is good at Utilifing my lipstick)

Vitiligent: One who has the right and (often) critical information

(Him being vitiligent, we did n't have to use the GPS to the club)

Wolfan: Usually  a female  interested in wolverine stories

(She is a typical wolfan)

Xponsibility:  The  need to pay alimony

(He is not worried about his xponsibility)

Yangster: The teenager who dreams of becoming a gang member

(Which yangster among these is yours?)

Zestorem: A fascinating, but weird theory.

(I am relieved that I can only take it as a zestorem)

[to be continued]

ഖദർ തൊപ്പിയും ചന്ദനപ്പൊട്ടും : 2

രണ്ട് : വേനൽ സിനിമകൾ

ശാരദ കാലത്തുതന്നെ ഓർമപ്പെടുത്തി .

"പിന്നേ ദേവിയില് ഇന്ന് മാറിയത് തമിഴുപടമാണ് ; കയ്പമംഗലം വരെ പോകണം . അവിടെ നല്ല തമാശ പ്പടമാണ് "

"അതേ അച്ചാച്ചാ , ലേഡീസ് ഹോസ്ടൽ ; നമുക്ക് മാറ്റിനിക്കു പോകാം ." പേരക്കുട്ടികൾ .

"എന്നാൽ എല്ലാവരും പോയി കളത്തിലെ ചിരട്ടകൾ പറക്കി ചാക്കിലാക്കൂ . ചാക്ക് കൊപ്രക്കളത്തിൽ വച്ചിട്ടുണ്ട് "

മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ കുട്ടികൾ വെയിലത്ത്‌ പോകുന്നത് കണ്ട് പുഞ്ചിരിച്ചു .

പിന്നെ കത്തിയെടുത്തു ഉണങ്ങിതുടങ്ങിയ എഡ്വേഡ് റോസിന്റെ കൊമ്പ് മുറിച്ചു . പഴയ പൂക്കൾ വെട്ടിമാറ്റി .

പിന്നെ പ്ലാസ്റ്റിക്‌ ഷീറ്റ് ദീർഘ ചതുരത്തിൽ മുറിച്ചു . ഒരു കൊച്ചു റോസാ കൊമ്പ് ചരിച്ചു വെട്ടി അതിലെ ഒരു കൂമ്പ് വണ്ണം കൂടിയ കൊമ്പിന്റെ വശം മൃദുവായി പൊളിച്ചു അകത്തേക്ക് വച്ചു . റോസാ ചെടിയുടെ മുള്ള് കയിൽ കയറിയത് കണക്കാക്കാതെ പ്ലാസ്റ്റിക്‌ ഷീറ്റ് മുറിച്ചത് ചുറ്റി നൂലുകൊണ്ട്‌ കെട്ടി .

ഇനി വീടിനു പടിഞ്ഞാറേ മാവിന്റെ കൊമ്പിൽ ഒരു പതി വയ്കണം .

ഗംഗാ ധരൻ വരുമ്പോൾ കുട്ടികളുടെ ഊഞ്ഞാൽ വടക്കോട്ടുള്ള കൊമ്പിൽ കെട്ടിയാൽ മതി എന്ന് പറയാം .

കുട്ടികൾ ചിരട്ട പറക്കി തിരിച്ചെത്തിയിരിക്കുന്നു .

"ആ ഇനി ചിരട്ടകൊണ്ട് പേരക്കക്കു കൂടുണ്ടാക്കുന്ന സൂത്രം കാണിച്ച് തരാം" . അത് കഴിഞ്ഞു മതി ഊണ് .

പിന്നെ വീണ്ടും ജോലികൾ .

കുട്ടികളുടെ മടുപ്പ് സിനിമയുടെ അന്നൗൻസ് മെൻറ് കാറിലൂടെ വന്നപ്പോൾ മാറിപ്പോയി .

..............

"അല്ലാ പദ്മനാഭൻ മാഷും പേരക്കുട്ടികളും ഇതെവിടെക്കാ ?"

ഒറ്റക്കാലിൽ തയ്യൽ യന്ത്രം തിരിച്ചു അബ്ദുൽ ഖാദർ ചോദിച്ചു .

"ഞങ്ങള് സിനിമെക്ക് പൂവാ "

"ഇത് ബോബനും മോളിയുമല്ലേ ?"

"അല്ലാ ..എന്റെ പേര് അനീന്നാ .."

"ആ ... എനിക്കറിയാം ."

കടയിൽ നിന്നു പുറത്തിറങ്ങി മുൻപുവീട്ടിലെ രാജനും ജോണിയും  സിഗരട്ട് പിന്നിൽ പിടിച്ചു ചിരിച്ചു .

"ലേഡീസ് ഹോസ്റ്റൽ ...നല്ല തമാശ യാ , ഇന്നലെ തിരക്കായിരുന്നു ."

പൊടി നിറഞ്ഞ വഴിയിലൂടെ  നടന്നു വീണ്ടും ടാറിട്ട വഴികളിലേക്ക് , എതിരെ വന്ന പരിചയക്കാരെയും പഴയ സ്കൂൾ വിദ്യാർത്ഥി വൃന്ദ ങ്ങളെയും ആശിർ വദി ച്ചുകൊണ്ടു ആ സംഘം കയ്പമംഗലം മൂന്നുപീടിക കഴിഞ്ഞു നടന്നു .

 "അമ്മാമ്മേ …ഇനി എത്രയാ പോണ്ട്യെ ?'

"എത്താറായി ...പാട്ട്‌ കേൾകുന്നില്ലേ അടുത്താ ."

കുട്ടികൾ ഇളം കാറ്റിൽ ഒഴുകി വന്ന ഒരു ഹിന്ദി പാട്ടിന്റെ സാന്ത്വ നത്തിൽ ക്ഷീണം മറന്നു അടിവച്ചു .

അവസാനം എത്തി .കുട ചുരുക്കുമ്പോൾ ചന്ദ്ര ശേഖരൻ വന്നു.

"അല്ലാ ,ഇതാരാ ?"

മടക്കി ക്കുത്തിയ മുണ്ട് അഴിച്ചു, ബീഡി അകലെ എറിഞ്ഞു ടാക്കീസ് ഉടമ ഭവ്യത കാട്ടി .

"അയ്യോ മാഷെന്ന് ഞാൻ പൈസ വാങ്ങെ ..ന്താ ത് ."

"ദിവാകരാ ; ഇവരെല്ലാം നമ്മുടെ രിസർവേട്‌ ചെയറിൽ കൊണ്ടുപോയി ഇരുത്തു ; ഞാൻ പോയി പടം തൊടങ്ങാൻ ബെല്ലടിക്കട്ടെ ."

"ചന്ദ്ര ശേഖരൻ പോയി തൻറെ ജോലി ചെയ്തോളു ; ഞങ്ങളെല്ലാം ഇനീം വരും . എന്നാ  ശ രീ "

പിന്നെ സിനിമ , ശാ രദ പറഞ്ഞത് ശ രിയായിരുന്നു . ഉള്ളുനിറയെ ചിരിച്ചു . മകളോടൊപ്പം .

പിന്നെ വഴി നീളെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ആ സംഘം വീണ്ടും കുറ്റില ക്കടവിൽ എത്തി .

വടക്കേലെ ശ്രീനിവാസൻ സിനിമ പിടിക്കാൻ വരുന്നുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞിരുന്നു പിന്നെ ഒന്നും കേട്ടില്ല .

ങ്ങാ , വരുമ്പോൾ കാണാം .

ഇനി ബാക്കി വച്ച പണികൾ .

………………..

SSLC  പരീക്ഷാ കെട്ടുകൾ ഇന്നലെ പോസ്റ്റ് ഓഫീസിൽ നിന്നു സൈക്കിൾ കാരിയറിൽ കെട്ടി വീട്ടിൽ എത്തിച്ചു . പത്താഴതിന്റെ അരികിൽ ഒന്നിന് മുകളിൽ ഒന്നായി അട്ടിയിട്ടു .

പേരക്കുട്ടികൾ അതിലെ സർവീസ് സ്റ്റാമ്പുകൾ ഉരിച്ചെടുത്ത് കൂട്ടിവയ്കുന്നു .

ഇനി ഇതെല്ലാം തുറന്നു വിതരണം ചെയ്യണം .

പിന്നെ ഇന്ന് ഊണിനു അഞ്ചു അധ്യാപകരെങ്കിലും കാണും .അത് മനസ്സിൽ കണ്ടപ്പോഴെയ്കും ഗേറ്റ് തുറക്കുന്ന ശ ബ്ദം കേട്ടു . വെള്ള വസ്ത്രം ധരിച്ച രണ്ടു പേർ ; മുൻപ് കണ്ടിട്ടില്ല .

"എവിടെന്നാ ?"

"പദ്മനാഭൻ മാഷേ , ഞങ്ങളെ അറിയില്ല ; പക്ഷേ ഞങ്ങള് കേട്ടിരിക്കുണൂ ...ഞാൻ മുഹമ്മദ്‌ , പൊന്നാനി ഹൈ സ്കൂൾ അസിസ്റ്റന്റ്‌ ; ഇത് രാമകൃഷ്ണൻ മാഷ്‌ ,ചേലക്കര " രണ്ടുപേരും കൈ കൂപ്പി .

"അനീ , അമ്മാമ്മ യോട് ഇവർക്ക് കുടിക്കാൻ ..."

"ഒന്നും വേണ്ട മാഷേ ; ഇപ്പൊ തന്നെ ബസ്സിറങ്ങി ചായ കുടിച്ചാ വന്നത് "

"ഇവരൊക്കെ ...?"

"എന്റെ പേരക്കുട്ടികൾ ; ഇത് രണ്ടും രാധയുടെ .."

"ചിദംബരൻ മാഷെ .."

"ആ .. ഇത് ലീലയ്ടെ ..ഇത് ഗോപീടെ രണ്ടും .."

കിടക്കയിൽ മുട്ടയിട്ട കോഴി കൊക്കരക്കോ വച്ചു .

"മാഷ്‌ ഇപ്പൊ കൃഷി മാറി കോഴി വളർത്തൽ തൊടങ്ങിയോ ?"

"ഇല്ലാ , കൃഷി ഇപ്പോഴും നടക്കുന്നു ...ഇതാവുമ്പോ വീട്ടില് തന്നെ നോക്കി നടത്താ ലോ ."

പിന്നെ ചിരി .

സൂര്യൻ ഉച്ച സ്ഥാനത്ത് എത്തിയപ്പോൾ പള്ളിയിൽ നിന്ന് ബാങ്ക് വിളി .

"അതാരാ ന്നു നോക്യേ " പടിക്കലെ വേലിക്കരികിൽ സൈക്കിൾ ചാരി വച്ച യുവാവിനെ ചൂണ്ടി പറഞ്ഞു .

"അയാൾക്ക് അച്ചാച്ചനെ കാണണംന്ന് ..." പേരക്കുട്ടി .

"ഉം... ന്താ ?"

"മാഷ്‌  ഒന്ന് സഹായിക്കണം ; കാലു പിടിക്കാം "

"മനസ്സിലായില്ല ..."

"ഞാൻ അങ്കമാലീന്നു വരാ ...പരീക്ഷ പേപ്പർ ഇവിടെ വന്നൂന്ന് അറിയാം ; എന്റെ നമ്പറ് ..."

"ഇറങ്ങടോ ...ഈ പടി കടക്കരുത് . ഇനി സപ്ടംബരിൽ നന്നായി പഠിച്ചു എഴുത് ; അല്ലാതെ കള്ളപ്പണി കാട്ടാതെ ."

ഇഛാ ഭംഗം കനത്ത മുഖവുമായി അയാൾ തിരിച്ചു നടന്നു .

മുഖം ക്രുദ്ധ മാകുന്നതറിഞ്ഞ പേര ക്കുട്ടികൾ പതുക്കെ തെക്കേലെ വേലിക്ക് അരികിലൂടെ ജയരാമന്റെ വീടിലേക്ക്‌ മുങ്ങി .

പുളിമരത്തിൽ നിന്ന് വെള്ള കൊക്കുകൾ ഒരു വെടിയൊച്ച കേട്ട് പറന്നു .

മനസ്സിൽ കരുതി ; ഇന്ന് അത്താഴത്തിനു കൊക്കിറച്ചി .

[തുടരും]

The Forgotten Lecture

Most often you hear praises and acknowledgements from your colleagues, bosses, the customers or patients for something you did. I think, unless you are a magnet (sucker) for applause, which is going to vanish in the air as a deep breath you took seconds before.

I know that sometimes we forget thanking people for something we received; sometimes it is pardoned, if it was your parent who helped you.

One day, possibly years after I had a sit-down conversation with my grown up son, something he asked struck me, with surprise as well as elation.

That was about a forgotten lecture I did at the Royal Society of Medicine, London in 1992.

Just to put this into the perspective, RSM is the old society whose notable members included Charles Darwin, Louis Pasteur, Edward Jenner and Sigmund Freud, to name a few.

I was surprised when my son who visited London last year came up with the question, “Dad, I heard that you lectured at the Royal society”

I tried to hide my emotions and without eye contact, I said, “What are you talking about?”

I kept eating my food.

Then silence, except for the clashes of cutlery.

My thoughts went back two decades, to a time before he was born.

I was sitting at that lonely clinic, perched on top of the two story building at the market street in Al Ain, UAE, where no one came to see me, climbing the hot narrow concrete steps.

 I just sat there reading the textbooks one after another.

When I got bored, I would venture into the summer heat waiting for me outside. There was an old calendar on the wall, left by some drug company representative, showing the interactions of various drugs. It fell off the wall bringing dried plaster with it.

I was just looking through a copy of BMJ on the table. I looked at the classifieds, and the meeting announcements. There it was…

Royal Society of Medicine, Computers in Medicine forum, meeting.

Now soliciting papers. Only one week left for the deadline.

I thought about it for a while.

My life is wasted here, on this mirage of the desert, trying to make a living, far away from family.

 Why should I do it? I was spending more than what I made. I lived under the kindness of good friends. But how long I could survive there?

At the lunch break, while running through the empty walkways back to the safe cool room in the flat, I was thinking of the paper I could submit.

Then I wrote: “Drug Interaction Alert and Therapeutic Decision support”.  I asked a friendly colleague to type it out on his office computer and put in a floppy disc. Next day I sent it by mail.

I had no idea how to go further at that time. May be I should write a program using Dbase and C which I learned two years earlier. I had no solid plan.

Next week I wrote to the Gulf News about the people blasting Murphy Brown and also about American Vice President’s English. Then I wrote to Diana Spencer.  I did not know the correct address.

Days on that desert town were monotonous for next two weeks.

On that day I had two letters waiting at my work place.

I opened the one from St James Palace, London.

 It said: the Prince and Princess were deeply touched by my kind words.

Officially signed, Diana.

Ok.

Next one… from the Royal Society of Medicine, accepting my paper for the presentation.

When my mind came back to the dinner table, I asked, “Yeah… who told you about it? That was one time I got bored and did something really silly.”

“But that was great”, my son.

“I didn’t even bother to renew my membership. It was long time back”.

I ignored the glistening eyes of my son staring at me.

Instead I said, “What you guys want to do tomorrow?”

Thank you son, you made your dad proud.