Surgery

ശസ്‌ത്രക്രിയ

തണുത്ത സ്റ്റീൽ മേശയിൽ ഉറക്കമുണരുമ്പോൾ തൊണ്ടയിലെ തോലിയടർന്ന നീറ്റലും പിന്നെ കഴുത്തിലെ വേദനയും മാത്രം . ഇത് പഴയ വേദനയല്ല . ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക്‌ കോളറിൽ ഭദ്ര മാക്കിയ കഴുത്തിലെ വേദന മുറിവിൽ നിന്നുമാത്രം . സഹിക്കാവുന്നതേ ഉള്ളൂ .

വേറെ ഇടുപ്പിലെ എല്ലിൽ കടുത്ത വേദന . അത് പുതിയതാണ് . അസ്ഥി വെട്ടിയെടുത്ത് നട്ടെല്ലിൻ ഇടയിൽ വച്ചു കാണും .

മറ്റാരുടെയും എല്ലിൻ കഷണങ്ങൾ എനിക്ക് വേണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞത് അബദ്ധമായി എന്നിപ്പോ തോന്നി .

മൂത്ര സഞ്ചി പോട്ടുമെന്നുള്ള കണക്കിന് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന വേദന .

അനസ്തേഷ്യ സുഹൃത്ത് അടുത്തു വന്നു . "Everything went very well ..Do you have any pain ?"

ഇല്ല എന്നു തലയാട്ടി ആങ്ങ്യം കാണിച്ചു .

"I need to pee " സുഹൃത്തിനോട് പറഞ്ഞു . ശബ്ദം പുറത്തു വന്നില്ല . ഒരു പക്ഷെ vocal cord ൽ ഉറഞായിരിക്കും ET tube താഴോട്ട് പോയത് .

നിവൃത്തിയില്ലാതെ താഴോട്ട് വിരൽ  ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു . വിവസ്ത്രനായി പ്ലാസ്റ്റിക്‌ urinal ഉപയോഗിച്ചു . പാത്രം നിറഞ്ഞ് കവിഞ്ഞു .

പിന്നെ ഒന്നും ഓർമയില്ല

ഉണർന്നപ്പോൾ വാർഡിലാണ്‌

രണ്ടു കൈയിലും IV Fluids ഒഴുകുന്നു .

നർസ് അടുത്തുവന്നു .

ഇതാണ് PCA . വേദനയുണ്ടെങ്ങിൽ ഇതു പുഷ് ചെയ്താൽ മതി .

പിന്നെ ഭാര്യയും കുറച്ചു അടുത്തുള്ള സുഹൃത്തുക്കളും വന്നു .

സംസാരിക്കാൻ പ്രയാസമുണ്ടെങ്കിലും ചിരിച്ചു .

പിന്നെ ഉറങ്ങി . ഭാര്യ വീണ്ടും വന്നു .

ഒന്ന് നടന്നു നോക്കാമെന്ന് കരുതി . ഭാര്യയെ പിടിച്ചു നടന്നു സാവധാനം ടോയലെറ്റ് സീറ്റിലെക്കു കാലു മടക്കി .കിട്ടിയില്ല ഭാര്യയും IV യും ഞാനും താഴേ വീണു .

ഇടുപ്പിലെ പേശികൾ ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിയില്ല എന്ന വേദന ജനകമായ അറിവ് മനസ്സിലെത്തി .

കഴുത്തിലെ വേദന പോയിരിക്കുന്നു .

.....

ഉറങ്ങി പിന്നെയും.

PCA അമര്ത്തിയോ എന്നറിഞ്ഞില്ല .

വൈകീട്ട് റൌണ്ട്സ് .

എന്റെ ജൂനിയർ വന്നിരിക്കുന്നു . ഓ അവന്‌ Neurosurgery rotation ആണ് എന്നറിഞ്ഞില്ല . ഞാൻ പരിചയം കാണിച്ചു ചിരിച്ചു . എൻറെ ഫയൽ കയ്യിലെടുത്തു മുഖം നോക്കാതെ എന്തോ എഴുതി . പിന്നേ അടുത്ത ബെഡ് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു അയാൾ .

എന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല . എന്റെ പേര് നീ കണ്ടില്ലേ ഭയങ്കരാ ?

കൈ ഉയർത്തി വിളിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു . കണ്ടില്ല

.........

പിറ്റേ ദിവസം . Neurosurgery PA ഡിസ്ചാർജ് എഴുതി ഭാര്യയുടെ കൈയിൽ കൊടുത്തു .

"അപ്പോൾ Neurosurgeon ?"

"ഓ DrAnant ഒരു കോണ്ഫെരൻസ് കാരണം കാലിഫോർണിയ യിലാണ് ; നിങ്ങൾക്കു അടുത്ത ആഴ്ച ഓഫീസിൽ പോയി ക്കാണാം .'

ഒരു ഇച്ഹഭംഗം തോന്നി . നന്ദി പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ .

പോട്ടെ .

.....

ഭാര്യ ചോദിച്ചു "ഇനി വീട്ടിലേക്ക്‌ ആരാ കൊണ്ടു വിടുന്നത് ?"

"എവിടെയാ വീട് ?"

ഒരു ബ്ലോക്ക് അകലെയുള്ള റോഡിന്റെ പേരു പറഞ്ഞു .

"നടക്കാൻ ഉള്ള ദൂരമേയുള്ളൂ ; അത് ഇവിടെ അടുത്താണ്‌ "

"അത് നീ പറയാതെ തന്നെ ഞങ്ങള്ക്കറിയാം "

ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല

"ഇവിടെ ആംബുലൻസ് ഇല്ലേ ?"

ഭാര്യയുടെ ചോദ്യം

"അതു വേണമെങ്കിൽ നിങ്ങളുടെ ഇൻഷുറൻസ് കമ്പനിയിൽ ചോദിക്കണം "

"നടക്കാൻ പറ്റാത്ത രോഗികളെ എങ്ങിനാ താഴെ എത്തിക്കുന്നത് ?" ഭാര്യ വീണ്ടും .

നേഴ്സ് ഇടവും വലവും നോക്കി അടക്കം പറഞ്ഞു .

"വീൽ ചെയർ ഞാൻ തൽകാലം തരാം ;ഹൊസ്പിറ്റൽ പടി വരെ .പിന്നെ നിങ്ങളായി "

എന്തോ വലിയ ഉപകാരം ചെയ്തതിൽ കൃതാർത്ഥ തയോടെ നേഴ്സ് സുസ്മേര വദനയായി .

പിന്നെ ഒന്നും മാറ്റിയില്ല . പിടിച്ചു വീൽ ചെയറിൽ കയറ്റി താഴേക്ക് യാത്രയായി .

പുറത്തു റാമ്പിൽ നിന്ന് റോഡിലെക്കിറക്കിയപ്പോഴാണ് ഭാര്യക്ക്‌ ബുദ്ധിമുട്ട് മനസ്സിലായത് .

താഴോട്ടുള്ള ഇറക്കത്തിൽ കുലുങ്ങി വേദനയുടെ ഓർമ്മകൾ ഓടിയെത്തി.

ഇനി യാണ് പ്രയാസം .

താമസിക്കുന്ന അപാർട്ട് മെൻറ് നാലു നിലയാണ് . എലിവേറ്റർ ഇല്ല .വളഞ്ഞു ഉയരത്തിൽ പോകുന്ന കോണിപ്പടികൾ കയറാൻ സാധ്യമല്ല .

ഇനി ആരെ വിളിക്കും സഹായത്തിനു ?

പിന്നെ ഒരു ബുദ്ധി തോന്നി . കോളേജിൽ ജൂനിയർ ആയിരുന്ന രാധാകൃഷ്ണൻ ഇവിടെ ക്കാണും ജൂനിയർ റെസി ടെന്റ് ആണ് . വിളിച്ചു നോക്കാം . വിളിച്ചു . ആളുണ്ട് ഉടനെ വരാം .  രാധാകൃഷ്ണൻ എത്തി . ഞാൻ പിടിക്കാം .

അമ്മ വാതിൽ തുറന്നു തന്നു . പിന്നെ രാധാകൃഷ്ണൻ ,അമ്മ, ഭാര്യ മൂന്നുപേരും എന്നെയെടുത്തു കോണിപ്പടികൾ കയറി .

ഞാൻ ഒരു പുതിയ ലോകത്തേക്കും ...ഒരിക്കലും അനുഭവിച്ചറിയാത്ത രോഗികളുടെ ജീവിതത്തിലേക്കും .

[നന്ദിയുണ്ട് എക്കാലവും ..അന്നത്തെ സേവനത്തിനു ...രാധാകൃഷ്ണൻ ]