From the other side of life

മറുകരെ

പതിനഞ്ചു വർഷങ്ങൾ കടന്നു പോയത് അറിഞ്ഞില്ല .

ആ തീഷ്ണമായ അനുഭവങ്ങളുടെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ ഇനിയും എഴുതിയില്ല .

ഒരു ക്ലാവു പിടിച്ച എണ്ണയില്ലാതെ കത്തിയെരിയുന്ന ഈ മനസ്സിൽ എത്രകാലം തങ്ങുമെന്നും ഉറപ്പില്ല .

കാലത്ത് ഒരു മുപ്പതു മണിക്കൂർ നീണ്ട ജോലി ദിവസത്തിൽ നിന്നും കിട്ടിയ രണ്ട് മണിക്കൂർ മയക്കം കഴിഞ്ഞ് തിരിഞ്ഞു കിടന്നപ്പോൾ മനസ്സിലായി . വേദനയുടെ ദിനരാത്രങ്ങളാണിനി.

ഒരിഞ്ചു പോലും കഴുത്ത് തലയിണയിൽ നിന്ന് ഉയർത്താനാവാതെ കരഞ്ഞുപോയി.

ചുമലിൽ നിന്നും അസ്ഥിയോടു ചേർന്ന മിന്നൽ പിണരിനെ തോൽപിച്ച വേദന ഇടതു കയ്യിലേക്ക് വ്യാപിക്കുന്നത് ഒരു സത്യമായി .

ഒരുകണക്കിന് സാവകാശം കാലുകൊണ്ട്‌ കിടക്കയിൽ നീന്തി ശരീരത്തിന്റെ താഴേ ഭാഗം കട്ടിലിന്റെ അറ്റത്തേക്ക് ഊര്ന്നിറക്കി .

അടുത്തത് മേൽ ഭാഗം . വലതു കൈ കൊണ്ട് തലയിണയിൽ തള്ളി തലയും കഴുത്തും പ്രയാസപ്പെട്ട് കിടക്കയിൽ നിന്നും മാറ്റിഎടുത്തു കാർപെറ്റിൽ മുട്ടുകുത്തി രണ്ടു കൈകളും ഉയർത്തി കട്ടിലിൽ പിടിച്ചു എഴുന്നേറ്റു നിന്നു.

തീരുമാനിച്ചു .

ഇനി വയ്യ . ഓരോ പടിയും വേദനയോടെ കാലെടുത്തു വച്ച് താഴോട്ടിറങ്ങി .

ഹൊസ്പിറ്റലിലെ ER ലക്ഷ്യമാക്കി റോഡു മുറിച്ച് കടന്നു .

"ആരാണ് ഇന്നത്തെ Attending ?"

"അറിയില്ല . ഈ പേപ്പറിൽ പേരും സമയവും എഴുതി അവിടെ പോയിരിക്കൂ ; ഊഴമാകുമ്പോൾ വിളിക്കും "

"ഞാൻ ഇവിടെത്തെ ഡോക്ടർ ആണ് "

"മനസ്സിലായി...ധാരാളം പേർ വെയിറ്റ് ചെയ്യുന്നത് കാണാമല്ലോ ?"

സ്പാനിഷും റഷ്യനും ക്രിയോളും മുഴങ്ങിയ ആമുറിയിൽ നടുവിലെ ഒഴിഞ്ഞ കസേരയിൽ ഒരു വിധം ഇരുന്നു

കഴുത്തിലെയും ചുമലിലെയും വേദന അപ്പോൾ സ്ഥായിയായി . അതിനിടെയിൽ ഓർമപ്പെടുത്താൻ കുത്തിത്തറക്കുന്ന മിന്നലുകളും ഒന്നിന് പുറകെ ഒന്നായി ഓരോ ശ്വാസത്തിലും വേദനപ്പൂക്കളായി വർഷിച്ചു .

പെട്ടെന്ന് ഒരു പരിചിതമായ സ്ത്രീ ശബ്ദവും തോളിലെ മൃദുവായ സ്പർശവും എന്നെ വീണ്ടും നരകത്തിൽ നിന്നും ഉയർത്തി.

ER Attending

പ്രായത്തിൽ കുറവാണെങ്കിലും എൻറെ അധ്യാപിക.

"എവിടെ വേദനയുമായി ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു ...പരിചയം തോന്നി . തെറ്റിയില്ല . വരൂ അകത്തേക്ക് പോകാം . You seemed to be in excruciating pain !"

അകത്തു ബെഡ്ഡിൽ കിടത്തി പരിശോധിക്കുന്നതിനിടയിൽ അവർ പറഞ്ഞു

"MRI Spine."

"വേദനക്ക് എന്തെങ്കിലും തരാം "

"ഒന്നും വേണ്ട . ഒന്നു chief resident നെ പേജ് ചെയ്യാമോ ; നാളെ എനിക്ക് പകരം ആരെയെങ്കിലും കണ്ടു പിടിക്കേണ്ടി വരും ."

MRI മഷീനിൽ കിടക്കുമ്പോൾ ഇനിവരുന്ന ദിവസങ്ങളെ ക്കുറിച്ചോർത്തു .

പിന്നെ മനസ്സിൽ കരുതി. ഭാര്യയെവിളിച്ചു പറയാം. നാളെ സ്ട്രീറ്റ് ക്ലീനിങ്ങ് ആണ് . കാറ് പാർക്ക് ചെയ്തത് മാറ്റിയിട്ടില്ലെങ്കിൽ പ്രശ്നമാകും. എനിക്കു നടക്കാൻ പറ്റുമോ എന്നറിയില്ല . വേദന കൂടുന്നതേയുള്ളൂ .

മണിക്കൂറുകൾ കഴിഞ്ഞത് പുറത്തെ ഇരുട്ട് ജനലിലൂടെ കണ്ടപ്പോളാണ് .

Neurosurgeon കടന്നു വന്നു .

"How do you feel about surgery ? It is not needed emergently; we can put you on high dose steroids for now "

എനിക്കു മറ്റൊന്നും ചിന്തിക്കാൻ സമയമില്ല; ഈ വേദന എനിക്ക് ഇനിയും സഹിക്കാനാവില്ല  മതിയായി . "Can you  do surgery tomorrow sir ?"

"Don't worry ; will make it sooner"

പിന്നെ നിയമങ്ങളുടെ നൂലാ മാലകൾ ഓർത്തു . ഇനി സ്വന്തം ഡോക്ടറെ കണ്ടു referral വാങ്ങണം . പേരിലുണ്ടെങ്കിലും ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ല . ഇതുവരേയും ഒരസുഖത്തിനും പോകേണ്ടിവന്നില്ല .

Chief Resident വീട്ടിൽ നിന്നും എത്തി . നാളെ മുതൽ പകരത്തിനു ആളെ കണ്ടുപിടിക്കാമെന്നു  ഏറ്റു . പിന്നെ രാത്രി തുറന്നിരിക്കുന്ന Pharmacy യിലേക്ക് ഭാര്യയുമായി പോകേണ്ട എന്നു പറഞ്ഞു കാറിൽ കൊണ്ടു പോയി വിട്ടു . ഓരോ സ്ടോപ്പിലും കുലുക്കത്തിലും തോളിലേക്ക് മിന്നലിറങ്ങി . ഒരു വിധത്തിൽ തിരിച്ചു കോണിപ്പടികൾ കയറി  വീട്ടിലെത്തി അമ്മയും ഭാര്യയും ഒരു പിടിയും കിട്ടാതെ സ്തബ്ദരായി . പിന്നെ അടുത്ത ഫ്ലാറ്റിലെ അനസ്തേഷ്യ സീനിയർ റസിടെന്റി നെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു വിവരം പറഞ്ഞു . "തിങ്കളാഴ്ച OR ൽ വരാമോ എനിക്ക് സർജറിയാണ് "

[തുടരും... ]

To be continued…