സന്തോഷം തരുന്ന ഇച്ഛാഭംഗങ്ങൾ~ 1

സന്തോഷം തരുന്ന ഇച്ഛാഭംഗങ്ങൾ

1. റോഡ് ടു പെർക്കഷൻ

പണ്ടൊക്കെ കോളേജിൽ പഠിക്കുന്ന സമയത്താണ് ഡിസ്കൊ വരുന്നത്.  അന്നാണ് എന്തെങ്കിലും പോപ്പ് മ്യൂസിക് കേൾക്കുന്നതും, ചില ടീമുകളുടെ പേരുകളും പാട്ടുകളും അറിയുന്നതും. അന്നത്തെ ചെത്ത് ടീമുകളായിരുന്നു ബോണീ എം, അബ്ബ, ബീജീസ് എന്നതൊക്കെ. എന്റെ ആലുവയിൽ ഉള്ള കസിൻസ് പറഞ്ഞു തന്ന വിവരം വെച്ചാണ് അതെല്ലാം തരാക്കിയത്. (ഈയിടെ ഞാൻ ജോലി സ്ഥലത്ത് അറിയാതെ എന്റെ ബാല്യകാല കൗതുകം വിളമ്പിയപ്പോൾ ആ വാർഡിലൊന്നും വാല്യക്കാരൊന്നും കേട്ടിട്ടേയില്ല എന്നത് എനിക്ക് അതിശയമായി.)

അതോടൊപ്പം സിനിമയിൽ ആണ് ഡ്രമ്മ്സ് എന്ന പെർക്കഷനും കാണുന്നത്.

തൃശ്ശൂർ എത്തി രണ്ടാം വർഷം ആയപ്പോൾ തോന്നി, എന്തെങ്കിലും സംഗീതോപകരണം പഠിക്കുന്നത് ചുള്ളത്തം ഇമ്പ്രൂവ് ചെയ്യാൻ പറ്റിയ ഒരു വഴിയാണെന്ന്. തബല കൊട്ടി നോക്കി. വിരലുകഴച്ചു. അതിനാണെങ്കിൽ  ഒരു പഴഞ്ചൻ ലുക്കും. ഒരു ഗുമ്മില്ല. അന്നാണ് എന്റെ സഹമുറിയൻ ശ്രീകുമാർ ഗിറ്റാറിൽ ഒരു കൈ നോക്കുവാനായി എറണാകുളത്തുനിന്നും ഹോസ്റ്റലിൽ ഒരു ഞായറാഴ്ച ഉച്ചതിരിഞ്ഞ് ഒരു ഗിറ്റാറുമായി ലാന്റ് ചെയ്യുന്നത്. അന്ന് ഞങ്ങളുടെ ക്ളാസ്സിൽ രണ്ട് പേർക്ക് ഗിറ്റാർ വായിക്കാനറിയാം, ഒന്ന് ഇഗ്നി(Late Dr Ignatius), പിന്നെ ബാലചന്ദ്രൻ.

അതുകൊണ്ട് ഗിറ്റാറിൽ പണി ചെയ്താൽ കോംപെറ്റീഷനാണ്. സ്ട്രെസ്സ് വേണ്ട. അൾട്ടിമേറ്റ്ലി നാരായണ ഗുരു പറഞ്ഞതുപോലെ "അവനവനാത്മ സുഖത്തിനായി" എന്ത് ആചരിച്ചാലും അത് നമ്മുടെ സോഷ്യൽ ചുള്ളത്തരത്തിനുള്ള ഒരു അപ്ലിഫ്റ്റിങ്ങ് ആയി വരണം എന്നാണ്.

അതുകൊണ്ട് ലിസ്റ്റ് പരിശോധിച്ചപ്പോൾ ജാസ്, പെർക്കഷൻ എന്നീ പേരുകളിൽ മനസ്സ് തത്തിക്കളിച്ചു. 

ഡ്രംസ് രസമാണ്. പലതരം സെറ്റുകൾ, ചടുലമായ താളങ്ങൾ, എല്ലാവരും നോക്കി "അടി പൊളി സാനസ്റ്റാ" എന്ന് പറയും. 

ഒരു തബലയും മൃദംഗവും വായിക്കുന്ന സരിഗമ മഗരിസ ഊച്ചാളി ലുക്കുമില്ല.

എവിടെപ്പോയി പഠിക്കും? 

അപ്പോളാണ് തൃശ്ശൂർ കിഴക്കേകോട്ടയിലുള്ള സെമിനാരിപോലെ പള്ളീലച്ഛന്മാർ നടത്തുന്ന കലാഭവൻ   പോലെയുള്ള ഒരു സംഗീതസ്ഥാപനത്തിന്റെ കാര്യം ജോയ് തോപ്പിൽ പറയുന്നതും. അവൻ സെന്തോമസിൽ പഠിച്ചതുകൊണ്ട് വിവരം കറക്റ്റായിരുന്നു. 

ഞാൻ കണക്ക് കൂട്ടി. ഒരു മൂന്നു മാസംകൊണ്ട് കോളേജിൽ ചെത്തി ഒരു അരങ്ങേറ്റം. ആരോടും പറയാതെ. ഒരു ഇലഞ്ഞിത്തറമേളത്തിന്റേം സാമ്പിള് വെടിക്കെട്ടിന്റേം ഒരു ചെത്ത് കോംബിനേഷൻ പെട. 

കോളേജിലെ ഏക ഡ്രമ്മർ, അത് ഈയുള്ളവൻ. പെരുക്കി കയ്യീക്കൊടുക്കന്നെ.

ഞാനും ശ്രീകുവും അവിടെപ്പോയി. 

ആഴ്ചയിൽ ഒരു ദിവസം ക്ളാസ്സ്. വേറേ ആരും ആക്ളാസ്സിൽ ഇല്ല. സാറിനെ പരിചയപ്പെട്ടു.

പുള്ളിയുടെ ഡ്രമ്മ്സിലെ പെരുക്കം കണ്ടു. ആളുടെ മുഖത്ത് വലിയ ചിരിയും മറ്റുമില്ല.

പണ്ട് ഞാൻ റേഡിയോ എഞ്ചിനീയറിംഗ് പഠിക്കാൻ പോയിടത്തെ ആളുടെ പോലെ. ഞാൻ എവിടെ പോയാലും ഇതുപോലത്തെ ഗഡികളാണ് ഗുരുക്കന്മാർ.

 പുള്ളിയാണെങ്കിൽ "വേണമെങ്കിൽ പഠിച്ചോ" എന്ന തൃശ്ശൂർ ഹൈറോഡിൽ ഇരുമ്പുകച്ചവടം നടത്തുന്ന ചേട്ടന്മാരുടെ കടയിൽ വിജാഗിരി വാങ്ങാൻ ചെന്ന ലൈനിൽ. 

ഒരു മാസത്തെ ക്ളാസ്സിനുള്ള വരിസംഖ്യ അടച്ചു. ഇറുന്നൂറ് പേജിന്റെ വരയിട്ട പുസ്തകവും വാങ്ങി.

അടുത്ത ആഴ്ച പുള്ളിയ്ക്ക് ഒഴിവില്ല. അതുകൊണ്ട് രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞു പോയി. പുസ്തകത്തിൽ കുത്തും കുറേ വരകളും ഇട്ട് ചില പേരുകളും പറഞ്ഞു. എന്നെക്കൊണ്ട് കാലും കയ്യും ഉപയോഗിച്ച് ഒരു മിനിറ്റ് കൊട്ടിച്ചു. കുറ്റം പറയരുതല്ലോ, ആരോ പഴയ ടാറ് വീപ്പ ചായ്പിന്റെ റൂഫാക്കാൻ ചുററിക വച്ച് അടിക്കുന്നതാണെന്ന് കരുതി. എന്താണ് ഇവിടെ കൺസ്ട്രക്ഷൻ എന്നറിയാൻ കുറേ അനാഥ പിള്ളേരും വന്നു എത്തി നോക്കി.

അതോടുകൂടി "ഇവന്റെ ജന്മസിദ്ധമായ കഴിവ് എഞ്ചിനീയറിംഗ് ആയിരിക്കും" എന്ന് കരുതി ഡ്രമ്മ്സ് മാഷ് അന്നത്തെ പ്രാക്ടീസ് ക്ളാസ്സ് നിർത്തി.

പിന്നെ രണ്ടാഴ്ച സെമിബ്രീവ് , റെസ്റ്റ് എന്നീ പേരുകളും പുസ്തകത്തിൽ വരയും പുള്ളിയും നോക്കി മനസ്സിൽ ഡ്രമ്മടിച്ചു നടന്നു.

 ഇനി രണ്ടു മാസമേയുള്ളൂ. ഹോസ്റ്റലിൽ ഒരു പഴയ തകരപ്പാട്ട പോലുമില്ല കൊട്ടിപ്പഠിക്കാൻ.

ഒരു ലെവലിൽ എത്താത്തുകൊണ്ട് ഡ്രമ്മ് സെറ്റിൽ ഇൻവെസ്റ്റ് ചെയ്യാനുള്ള സാമ്പത്തിക സ്ഥിതിയുമില്ല. 

അങ്ങനെ കാത്തിരുന്ന് കാത്തിരുന്ന് പുഴമെലിഞ്ഞ ഒരു ദിവസം വീണ്ടും പോയി.

അന്നത്തെ ക്ളാസ്സ് കുഴപ്പമില്ലാതെ പോയി.

 പുള്ളി ഇറുന്നൂറ് പേജ് പുസ്തകവും, സെമിബ്രീവും, റെസ്റ്റും, മിനിമും, ഒരു മണ്ണാങ്കട്ടയും പറയുന്നില്ല. 

അര മണിക്കൂർ ക്ളാസ്സ് കഴിഞ്ഞ് പുള്ളി പറഞ്ഞു, 

"എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്".

ഈശോയേ, ഇതാ വരുന്നു, ഇടിവെട്ട്.

രണ്ട് ദിവസം കൊണ്ട് എന്റെ സംഗീതഭാവിയുടെ ജാതകം കുറിച്ചിരിക്കുന്നു. 

അതായത് "യാതൊരു ഭാവിയുമില്ല, ഇച്ചിരി പൊതുജന സ്നേഹം ബാക്കി ഉണ്ടെങ്കിൽ, താങ്കൾ ഈ പണിക്ക് ഇറങ്ങരുത്."

അത് പറഞ്ഞാൽ ഇനി എനിക്ക് സാമ്പിൾ നോക്കാവുന്ന അവന്യൂ എന്തായിരിക്കും എന്ന് മനസ്സിൽ ഒരു ചിന്ത ഓടി നടന്നപ്പോൾ ഡ്രമ്മ്സ് മാഷ് പറഞ്ഞു,

" ഞാൻ വിദേശത്ത് പോകുന്നു, ഇനി ക്ളാസ്സ് ഉണ്ടാവില്ല."

ഒന്നോർക്കുമ്പോൾ ജനങ്ങൾക്ക് ഒരു കഴിവുറ്റ ഡ്രമ്മറിനെ (എന്റെ കാര്യമാണ്) നഷ്ടപ്പെട്ട ദുഖ വാർത്തയായിരുന്നെങ്കിലും, എനിക്ക് അന്നത്തോടെ "ഡ്രമ്മ്സൊന്നും  നമുക്ക് വലിയ ഇഷ്യൂവല്ല"എന്ന തിരിച്ചറിവോടെ ഞാൻ എന്റെ മാഷോട് " ഇനി എപ്പോഴെങ്കിലും കാണാം, ആൾ ദ ബെസ്റ്റ്" എന്നും പറഞ്ഞ് ആ പടിയിറങ്ങി.

പിന്നീട് കല്യാണം കഴിഞ്ഞു മാരുതിയിൽ കിഴക്കേക്കോട്ടയിലൂടെ  ഭാര്യയുമായി പോകുമ്പോൾ, 'ദാ ആ റോഡില്ലേ, അവിടേയാണ് ഞാൻ ഡ്രമ്മ്സ് പഠിച്ചിരുന്ന സ്ഥലം"  എന്ന് പറഞ്ഞു,"ചേട്ടനറിയാത്ത കാര്യമില്ല" എന്ന് മനസ്സിൽ വിചാരിച്ചു മന്ദഹസിക്കുന്ന ഭാര്യയെ നോക്കി, " ആ, അതൊരുകാലം!" എന്ന് നെടുവീർപ്പിട്ടു.