സമയമാവുന്നു

സമയം ചോർന്നൊലിച്ച ചെറ്റക്കുടിലിൽ
മനസ്സ് കുളിർ വാതം വിറക്കുന്നു
ഒരു പിഞ്ചു കരച്ചിലിന്ന്  പിശകുന്ന  അക്ഷരങ്ങളാകുന്നു
വാർദ്ധക്യം ഒടിയുന്ന കോവണിപ്പടിയുടെ അറ്റത്ത്‌
നീണ്ടു പോവുന്ന കാൽവെപ്പാവുന്നു
കൈവിട്ടു പറക്കുന്ന ചിതറിയ കടലാസ്സു കെട്ടുകളും
ഇന്നലെയുടെ മുഷിഞ്ഞ ഭാണ്ഡവും
ഭാരഹീനമായി മുഖത്തോട് ചുംബിച്ചകലുമ്പോൾ
അറിയുന്നു ...
ഈ കാലവർഷം തോർന്ന നിശ്ശബ്ദത.